Lehengo egunean lagun batekin filme honi buruz hitz egiten aritu nitzen, kultura asiatikoan oso jakituna omen da. Filme japoniarra zela esan nionean, segituan hau istorio taoista bat zela erantzun zidan. Filmea ekialdeko ikonografiaz beteriko mundu batean garatzen da, non hutsean kokaturiko ateak espazio bat mugatzen duen, non urak, zuhaitzek eta animaliek bizitzako lau urtarotan garatzen den ikasketa prozesu batean parte hatzen duten.
Mezua nahiko argia da: jabetza desioak gehien maite duzunaren txikitzea darama barnean. Inor ez da inmunea urtaroekiko, ezta bizi zikloekiko, alegia, jaio, hazi, ahuldu eta hil. Ezta mendiz inguraturiko etxe flotantean bizi diren bi monje taoistak ere. Urtaroak aurrera joan ahala, bizitzaren alderdi ezberdinak garatzen dira izugarrizko intentsitatearekin (sufrimendua, desioa, pasioa...). Honek, espiritualtasun eta mistikotasun handiko momentuak sortuko ditu, eta beste batzuk zalapartatsuagoak edo tragikoagoak. Monje zaharraren begiradaren aurrean, gazteak bakuntasuna galtzen du emakume bat bere etxe lasai eta baketsura heltzerakoan. Amodioa, jeloskortasuna, obsesioa... bezalako zentipenak piztuko zaizkio, burua erabat galdu arte.
Guztia paisai idiliko batean ematen da, begetazio oparoz inguraturiko laku batean, non templu flotante bat dagoen meditazio eta barne garbitzapenerako, mundu arruntatik baztertua.
Labur esanda, filme honetan inguruaren handitasun eta edertasunak deitzen du gehien atentzioa eta gertakizunak nolabait aurreikusten dira, proiektu batzutan gertatzen den bezala, batzuetan guztia ez da estetika edo itxura, funtzionatu ere egin behar baitu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario